زندگی شروع و پایانی دارد، راه و همراهی دارد، عزیز و دلبری دارد شعر من به این پابندم یک تعهد است. ای کاش می شد که عشاق حداقل بعد از شروع و در خاتمه دیگر غم بزرگ نمی دیدند.

تا تو هستی هستم
من به این پابندم
مگرم آنکه خداوند نخواهد من را

زندگی در نظرم
تا زمانی جاری است
که تو باشی با من
جز از این باشد
آنگاه دگر
زندگی بی معناست
زندگی دیگر نیست
آن بود هرزگی یک جلبک
نه توانی نه تفکر
نه جنون و عقلی
همچو یک غربت و
یک عمر بدون معنا

۲۶ بهمن – تهران – ۱۳:۳۰ – پنجشنبه

.