دیدن جای خالی عزیزانی که دوست داری همیشه حزن انگیز است. هر چه بیشتر دوستشان بداری، بیشتر می خواهی که در کنارت باشند. حتی اگر تند تند و بیش از معمول هم آنها را ببینی باز کم است. برخی ادم ها تکرار ندارند، همسر و فرزند از آن دسته است. البته همسر و فرزندی که تو را برای خودت دوست داشته باشند نه برای اخلاق و رفتارت.

آدمی باید بسیار سپاسگزار باشد اگر به چنین هدیه الهی دست یافته است. هر چند که قبول دارم : از دست و زبان که برآید / کز عهده شکرش به در آید.

دوش در خانه دل جای کسی خالی بود
غم او بود ولی باعث غم یاغی بود
هر چه دل در پس او گشت نبود آنجا او
قصه غصه او خود دو سه وزن دل بود
زیر بار غم او سخت خمیده آن دل
گنه از چشم شروع و ته آن در دل بود
این که دل بار امانت ز غم اعضایش
بکشد تا نفسی هست و بسی خواهد بود
نبود رسم رفاقت ز کریمان نظر
چونکه دل یک تنه در بین همه تنها بود
آن غم و این دل و زخمی که ندارد چاره
بختکی بر تن این جسم پر از خواهش بود
کاش در خانه پر نقش و نگار این دل
جا برای غم تنهایی دل چون مو بود

دروس – یکشنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۳ – ساعت یک بامداد

. پی‌نوشت:

جای خالی دختر عزیزم این روزها در کنارم بسیار خالیست / خود دل هم علیرغم ناموجود بودنش تمام بار اعضای بدن را به دل کشیده و باز تنهاست /